قطعنامه 598

  • ۴۸ساعت پیش از پذیرش قطعنامه ۵۹۸ به وسیله امام، جلسه ای در محل ریاست جمهوری تشکیل می شود که چند تن از فرماندهان سپاه از جمله سردار رشید نیز حضور داشتند، وی گمانی نادرست درباره رحلت امام به ذهنش خطور می کند که ماجرایش شنیدنی است.

  • به مناسبت 27 تیر سالروز پذیرش؛

    بیست و هفتم تیر ماه هر ساله، یادآور اقدامی بزرگ در چنین روزی در سال 1367 از سوی امام خمینی است. ایشان در 27/4/1367 قطعنامه 598 شورای امنیت سازمان ملل را پذیرفت. اقدام تاریخی و بسیار مهمی که تنها و تنها برای تأمین مصلحت ملت و کشور رقم خورد.

  • به بهانه سالروز پذیرش قطعنامه ۵۹۸؛

    تاریخ به‌مثابه عبرت است که چراغ راه آینده خواهد بود. شاید از خیلی از اشتباهات، لغزش‌ها و بی‌تجربه‌گی‌های گذشته بتوان درس گرفت.

  • به بهانه سالروز پذیرش قطعنامه ۵۹۸؛

    استدلال امام خمینی و بر شمردن یکایک ادله ­ای که به موجب آنها قطعنامه 598 پذیرفته شد، چنان متین و مقبول و عقلانی است که بی نیاز از هر توضیحی است. چرا که ایشان با لحاظ «مصلحت نظام و کشور و انقلاب» تصمیم گرفت.

  • به بهانه سالروز پذیرش قطعنامه ۵۹۸؛

    اغراق نخواهد بود اگر ادعا شود آنچه را که ما در میدان نبرد نتوانستیم دست بیاوریم ، از طریق مذاکرات سخت و نفس گیر598 بدان دست یافتیم به گونه ای که دبیر کل وقت سازمان ملل متحد، عراق را متجاوز وآغازگر جنگ معرفی کرد.

  • 31 سال از آن روزها می گذرد؛

    هنوز مُهر پذیرش قطعنامه خشک نشده بود که بار دیگر جغدصفتان بر طبل جنگ کوفتند به امید آنکه امروز مهران و فردا تهران را فتح خواهند کرد. انگار بعد از گذشت چند سال هنوز خمینی و سربازانش را نشناخته بودند که این خیالات خام را در سر پرورش می دادند و چه پاسخی بود مرصاد برای این یاوه گویی ها آن هنگام که دسته دسته بر زمین می ریختند و راهی جهنم جهالت و گمراهیشان می شدند.

  • در گفت و گو با جماران؛

    به نظر می رسد آنچه که به عنوان قطعنامه 598 پذیرفته شده منطقی ترین و معقول ترین تصمیمی بوده که در آن زمان انجام گرفته است. ولی به هر حال اینکه ما فرصت های بهتری هم پیش از آن برای دستیابی به یک تفاهم بین المللی داشتیم، همیشه می تواند یک موضوع باز باشد؛ و صاحب نظران در مورد آن بحث کنند. ولی شجاعتی که همه ما از امام سراغ داریم همواره با دوراندیشی و نگاه به مصالح جامعه همراه بود و به نظر می رسد پذیرش قطعنامه معقول ترین کاری بوده که در آن زمان می شد کرد.